O home comparado co animal
O home comparado co animal
O home máis estúpido basta para dirixir ao máis diestro dos animais, mándalle, e faille servir para o seu uso, non pola superioridade da súa forza, senón pola intelixencia da súa natureza, porque ten un proxecto razoado, unha orde nas súas accións, e un sistema nos medios polos que obriga ao animal a obedecer. Así non vemos que os animais máis fortes, máis astutos manden aos outros facéndolle servir deles, isto sería efecto da intelixencia, o que si vemos diariamente é que o máis forte devora ao máis débil, acción que non supón outra cousa mais que unha necesidade, un apetito, calidade por certo moi diferente da que produce unha serie de accións dirixidas a un mesmo obxecto. Si os animais estivesen dotados desta facultade non veriamos a algúns deles mandar sobre os outros, e obrigalos a proporcionarlles o alimento, a coidarlles e aliviarlles nos seus dolencias e enfermidades?
Non hai en todo o reino animal sinal algunha desta subordinación, nin a máis remota aparencia de que algún deles coñeza e exerza a superioridade da súa natureza sobre os demais. De aquí dedúcese unha consecuencia necesariamente, a saber que todos os animais son de igual idéntica natureza, e que a do home non só é superior á destes, senón enteramente diversa.
O home por signos externos manifesta o que pasa no seu interior, comunica o seu pensamento por medio da palabra, signo común a toda a especie humana. O home salvaxe fala, o home civilizado fala, e ambos usan dos sons que articulan a súa lingua, e constitúen as palabras para darse a entender. Ningún animal usa da palabra, este signo polo que se revela o pensamento, e non é como creen algúns por defecto da configuración dos seus órganos. Non. A lingua do mono aparece logo dun exame anatómico tan perfecta, tan ben configurada como a do home, e con todo os monos non falan. E por que? Porque a palabra provén do pensamento. Si os monos pensasen falarían a nosa linguaxe, e si supoñemos que son capaces de pensar aínda que nunha orde máis inferior que o home, falarían cos outros monos, pero nunca se lles viu, xamais se lles oíu falar, discorrer xuntos, porque para isto necesitaríase unha orde, unha serie de pensamentos ao seu modo, pero semellante aos nosos. Nada pasa pois no interior dos animais, seguido, e ordenado, pois nada expresan por signos combinados e arranxados.
Non teñen nin aínda no máis mínimo grado a facultade de pensar.
A proba de que o non falar os animais non consiste na configuración dos seus órganos, é que se coñecen moitas especies nas que se lles ensinou a pronunciar palabras, máis aínda, a repetir longas frases, pero jamas conseguiuse facerlles entender o que significaban estas palabras, repítenas, as articulan só como un eco ou unha máquina artificial podería repetilas, e articularlas. Non é pois a potencia mecánica, ou os órganos materiais os que fan falta aos animais para falar, senón a potencia intelectual, a facultade de pensar.
Unha lingua, un idioma aínda o menos perfecto supón unha serie de pensamentos. Como os animais non pensan, por iso carecen de linguaxe. Aínda cando queiramos supoñer no home común cos animais as sensacións mais groseiras, e maquinales é certo que son incapaces da asociación de ideas, que é o que únicamente pode producir a reflexión, no que consiste a esencia do pensamento. Como os animais non poden reunir nin combinar unha soa idea, non pensan, e como non pensan non falan, e por esta razón non inventan nin perfeccionan nada. Si aínda no grado máis ínfimo e imperceptible fosen capaces de reflexión, serían capaces de progreso, adquirirían perfección na súa industria. As golondrinas constrúen hoxe os seus niños do mesmo xeito que os construían fai dous mil anos. Os castores edifican coa mesma solidez as súas habitacións á marxe dos ríos como os edificaban os primeiros castores. As abejas perfeccionarían nas súas colmeas os seus admirables celdillas diariamente, a non ser que supoñamos que xa non son susceptibles estas obras de maior perfección. Isto equivalería a conceder a este insecto máis talento que ao home concedéndolle unha intelixencia superior e capaz de percibir dun só golpe o último punto de perfección a que pode elevar a súa obra, ínterin o home jamas ve a primeira vista este punto ao que só chega logo de moitos anos de reflexión, traballo e experiencia. A historia das artes e das ciencias comproban esta verdade. Ningunha naceu de súpeto, todas tiveron a súa infancia, todas progresan diariamente; todas están aínda moi distantes da súa final perfección.
De que provirá esta uniformidade nas obras dos animais? Por que cada especie fai as cousas sempre o mesmo que os que lles precederon? Por que cada individuo non fai máis que outro? Porque as súas operacións son resultados mecánicos, e puramente materiais. Porque si tivesen a máis lixeira faísca da luz que nos ilumina xa que non perfección atopariamos variedade nas súas obras: cada individuo da mesma especie obraría aínda que fose con algunha lixeira diferenza dun modo distinto dos demais, e non traballarían todos sobre un mesmo modelo, nin a orde e método das súas accións marcaría o da especie enteira. Si quérese conceder un alma aos animais esta non pertencería ao individuo, senón á especie enteira, e participando entón cada individuo por igual desta alma, sería necesariamente divisible, e por conseguinte dunha natureza material e diversa da nosa.
Examinemos pola inversa, por que hai tanta variedade, e son tan diversas as obras dos homes? Por que ao home cústalle máis a imitación servil que a creación? Porque a súa alma independente absolutamente da doutro, non ten nada de común coa súa especie, senón a materia do corpo, e por isto só asimilámosnos/asimilámonos aos animais nas operacións materiais.
Si as sensacións interiores pertencesen á materia e dependesen dos órganos corporais, non veriamos entre os animais dunha mesma especie, como entre os homes, unha marcada diferenza nas súas obras? Os que estivesen mellor organizados, non farían con máis exactitude, máis solidez, elegancia e perfección, os seus niños e madrigueras? Si algún excediese aos demais na súa organización non o manifestaría nisto? Xamais sucedeu isto, nin sucederá, e proba que a perfección dos órganos corporais non inflúe en nada sobre a natureza das sensacións internas, debendo concluír manifestando como unha verdade incontestable que os animais non teñen sensacións internas, que estas non poden pertencer á materia nin depender pola súa natureza dos órganos corporais. A consecuencia hai no home unha substancia, que non teñen os animais, diferente da materia, que é o obxecto e causa que produce as sensacións. A alma.
Non hai en todo o reino animal sinal algunha desta subordinación, nin a máis remota aparencia de que algún deles coñeza e exerza a superioridade da súa natureza sobre os demais. De aquí dedúcese unha consecuencia necesariamente, a saber que todos os animais son de igual idéntica natureza, e que a do home non só é superior á destes, senón enteramente diversa.
O home por signos externos manifesta o que pasa no seu interior, comunica o seu pensamento por medio da palabra, signo común a toda a especie humana. O home salvaxe fala, o home civilizado fala, e ambos usan dos sons que articulan a súa lingua, e constitúen as palabras para darse a entender. Ningún animal usa da palabra, este signo polo que se revela o pensamento, e non é como creen algúns por defecto da configuración dos seus órganos. Non. A lingua do mono aparece logo dun exame anatómico tan perfecta, tan ben configurada como a do home, e con todo os monos non falan. E por que? Porque a palabra provén do pensamento. Si os monos pensasen falarían a nosa linguaxe, e si supoñemos que son capaces de pensar aínda que nunha orde máis inferior que o home, falarían cos outros monos, pero nunca se lles viu, xamais se lles oíu falar, discorrer xuntos, porque para isto necesitaríase unha orde, unha serie de pensamentos ao seu modo, pero semellante aos nosos. Nada pasa pois no interior dos animais, seguido, e ordenado, pois nada expresan por signos combinados e arranxados.
Non teñen nin aínda no máis mínimo grado a facultade de pensar.
A proba de que o non falar os animais non consiste na configuración dos seus órganos, é que se coñecen moitas especies nas que se lles ensinou a pronunciar palabras, máis aínda, a repetir longas frases, pero jamas conseguiuse facerlles entender o que significaban estas palabras, repítenas, as articulan só como un eco ou unha máquina artificial podería repetilas, e articularlas. Non é pois a potencia mecánica, ou os órganos materiais os que fan falta aos animais para falar, senón a potencia intelectual, a facultade de pensar.
Unha lingua, un idioma aínda o menos perfecto supón unha serie de pensamentos. Como os animais non pensan, por iso carecen de linguaxe. Aínda cando queiramos supoñer no home común cos animais as sensacións mais groseiras, e maquinales é certo que son incapaces da asociación de ideas, que é o que únicamente pode producir a reflexión, no que consiste a esencia do pensamento. Como os animais non poden reunir nin combinar unha soa idea, non pensan, e como non pensan non falan, e por esta razón non inventan nin perfeccionan nada. Si aínda no grado máis ínfimo e imperceptible fosen capaces de reflexión, serían capaces de progreso, adquirirían perfección na súa industria. As golondrinas constrúen hoxe os seus niños do mesmo xeito que os construían fai dous mil anos. Os castores edifican coa mesma solidez as súas habitacións á marxe dos ríos como os edificaban os primeiros castores. As abejas perfeccionarían nas súas colmeas os seus admirables celdillas diariamente, a non ser que supoñamos que xa non son susceptibles estas obras de maior perfección. Isto equivalería a conceder a este insecto máis talento que ao home concedéndolle unha intelixencia superior e capaz de percibir dun só golpe o último punto de perfección a que pode elevar a súa obra, ínterin o home jamas ve a primeira vista este punto ao que só chega logo de moitos anos de reflexión, traballo e experiencia. A historia das artes e das ciencias comproban esta verdade. Ningunha naceu de súpeto, todas tiveron a súa infancia, todas progresan diariamente; todas están aínda moi distantes da súa final perfección.
De que provirá esta uniformidade nas obras dos animais? Por que cada especie fai as cousas sempre o mesmo que os que lles precederon? Por que cada individuo non fai máis que outro? Porque as súas operacións son resultados mecánicos, e puramente materiais. Porque si tivesen a máis lixeira faísca da luz que nos ilumina xa que non perfección atopariamos variedade nas súas obras: cada individuo da mesma especie obraría aínda que fose con algunha lixeira diferenza dun modo distinto dos demais, e non traballarían todos sobre un mesmo modelo, nin a orde e método das súas accións marcaría o da especie enteira. Si quérese conceder un alma aos animais esta non pertencería ao individuo, senón á especie enteira, e participando entón cada individuo por igual desta alma, sería necesariamente divisible, e por conseguinte dunha natureza material e diversa da nosa.
Examinemos pola inversa, por que hai tanta variedade, e son tan diversas as obras dos homes? Por que ao home cústalle máis a imitación servil que a creación? Porque a súa alma independente absolutamente da doutro, non ten nada de común coa súa especie, senón a materia do corpo, e por isto só asimilámosnos/asimilámonos aos animais nas operacións materiais.
Si as sensacións interiores pertencesen á materia e dependesen dos órganos corporais, non veriamos entre os animais dunha mesma especie, como entre os homes, unha marcada diferenza nas súas obras? Os que estivesen mellor organizados, non farían con máis exactitude, máis solidez, elegancia e perfección, os seus niños e madrigueras? Si algún excediese aos demais na súa organización non o manifestaría nisto? Xamais sucedeu isto, nin sucederá, e proba que a perfección dos órganos corporais non inflúe en nada sobre a natureza das sensacións internas, debendo concluír manifestando como unha verdade incontestable que os animais non teñen sensacións internas, que estas non poden pertencer á materia nin depender pola súa natureza dos órganos corporais. A consecuencia hai no home unha substancia, que non teñen os animais, diferente da materia, que é o obxecto e causa que produce as sensacións. A alma.
Comentarios
Publicar un comentario